Στον Γιάννη Τζούστα και την εφημερίδα ''ΤΟ ΒΗΜΑ'' έδωσε συνέντευξη ο Πύρρος Δήμας μιλώντας έξω από τα δόντια.
Διαβάστε όλη την συνέντευξη που αποτελεί αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας ''ΤΟ ΒΗΜΑ''.
Γράφει ο Γιάννης Τζούστας
Η παρατεταµένη και βαθιά κρίση – οικονοµική και όχι µόνο – που βιώνει η χώρα, φυσικά δεν θα µπορούσε να αφήσει ανέγγιχτο το οικοδόµηµα του εν πολλοίς κρατικοδίαιτου ελληνικού (πρωτ)αθλητισµού και πέραν του επαγγελµατικού ποδοσφαίρου και µπάσκετ.
Η κρίση δείχνει να αποτυπώνεται µε εντονότερο τρόπο στο σύστηµα του αθλητισµού εξαιτίας και των υπερβολών της εποχής των παχιών αγελάδων που διήγε το εν λόγω οικοδόµηµα τουλάχιστον ως το καλοκαίρι του 2004.
Κατ’ εξοχήν αρµόδιος να µιλήσει για το πώς φτάσαµε ως εδώ, τα κακώς κείµενα, αλλά και για το τι µέλλει γενέσθαι ένας άνθρωπος που έχει γράψει ιστορία στο παγκόσµιο αθλητικό στερέωµα. Ο λόγος για τον πολυολυµπιονίκη και νυν πρόεδρο της οµοσπονδίας άρσης βαρών Πύρρο ∆ήµα, ο οποίος παρεµπιπτόντως την περασµένη Παρασκευή (23/9) είχε... επέτειο: των έντεκα χρόνων από την κατάκτηση στο Σίδνεϊ του τρίτου χρυσού ολυµπιακού µεταλλίου του, ισοφαρίζοντας έτσι το ρεκόρ του Ναΐµ Σουλεϊµάνογλου.
Ως γνωστόν, ο ∆ήµας έκλεισε την καριέρα του µε την τρίτη θέση στην Αθήνα το 2004 και έγινε ο µοναδικός στην ιστορία των Ολυµπιακών µε τρία χρυσά και ένα χάλκινο.
Συμπληρώθηκαν έντεκα χρόνια από το τρίτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιό σου στο Σίδνεϊ. Τι σκέψεις σού γεννά αυτή η επέτειος στο φως των μετέπειτα εξελίξεων και της σημερινής κατάστασης στον ελληνικό αθλητισμό και ειδικότερα στην άρση βαρών;
«Μου βάζεις δύσκολα. Από τη µία θυµάµαι τον αγώνα και το χρυσό για το οποίο είχα τραβήξει πολλά. Ιδιαίτερα για να χάσω κιλά και να αγωνιστώ στην κατηγορία των 85 κ. από τα 92 κ. που είχα φθάσει. Εκανα απίστευτη δίαιτα. Καθόµουν µε τις ώρες στη σάουνα. Κόντεψα να λιποθυµήσω. Εφθασα στο σηµείο να κάνω εµετό. Τελικά κατέβηκα στα 84 κ. και 150 γραµµάρια. Στον αγώνα, στο αρασέ ήµουν τέταρτος µε πρώτο τον Γεωργιανό Ασανίτζε που είχε σηκώσει πέντε κιλά περισσότερα. Είπα τότε “το έχασα το χρυσό”. Αλλά ο Ασανίτζε έκανε τη λάθος κίνηση. Πήρε τη σηµαία της Γεωργίας και την άπλωσε επιδεικτικά ενώ ήµουν απέναντί του και έκλαιγα. Αυτός πανηγύριζε, γελούσε. Εκεί γύρισε το µυαλό µου. Είπα “τώρα θα δεις”. Λέω στον Ιακώβου να µε ξεκινήσει πέντε κιλά επάνω από τον Γεωργιανό στο ζετέ. Εγώ σήκωσα 215 κ. ενώ αυτός έµεινε στα 210 κ. και κατέκτησα έτσι το τρίτο χρυσό. Ηταν ωραίος αγώνας. Από την άλλη, φθάνουµε σήµερα σε αυτά που περνάει ο ελληνικός αθλητισµός, αυτή την απαξίωση, την ισοπέδωση των πάντων και σε πιάνει µια απογοήτευση, µια πίκρα. Βλέπεις τον κόσµο γύρω σου µε σοβαρά προβλήµατα και σε πιάνει απελπισία. Μπορεί να απογοητεύοµαι, αλλά µετά λέω στον εαυτό µου “προχώρα”. Πρέπει να σκεφθεί πολύ καλά η Πολιτεία ότι αν τα παιδιά µας δεν κάνουν αθλητισµό, θα έχουν προβλήµατα υγείας, θα το πληρώσει η ίδια η κοινωνία, η χώρα».
Εσύ και άλλοι της γενιάς σου ζήσατε και διακριθήκατε σε μια εποχή παχιών αγελάδων για τον αθλητισμό...
«Επένδυσαν στον αθλητισµό. Πήραν Ολυµπιακούς Αγώνες, έκαναν τα µεγάλα έργα, τα τεράστια στάδια, χωρίς προγραµµατισµό. Για παράδειγµα, το “Σπίτι της Αρσης Βαρών” στη Νίκαια ρηµάζει. Το έδωσαν για 40 χρόνια στο Πανεπιστήµιο Πειραιά. Θέλει άλλα 6-7 εκατοµµύρια για να προσαρµοστεί στις ανάγκες του Πανεπιστηµίου. Και δεν το έδωσαν ούτε στην άρση βαρών ούτε στην τοπική κοινωνία, στα σχολεία να γυµνάζονται τα παιδιά µας. Είναι κλειστό. Ηδη η σκεπή µπάζει νερό και ο περιβάλλων χώρος έχει γίνει σκουπιδότοπος. Τελικά πήραν τους Ολυµπιακούς Αγώνες για να γίνει το µεγάλο φαγοπότι...».
Υπάρχει μια άποψη που ακουμπά στη γνωστή ρήση «μαζί τα φάγαμε» και λέει ότι οι κορυφαίοι αθλητές κατάφεραν να πάρουν προνόμια, πριμ, υψηλές αποδοχές.
«Μα δεν τα πήραµε µε το ζόρι, µας τα έδωσαν. Οταν έχεις αφιερώσει τη ζωή σου από το πρωί µέχρι το βράδυ στον αθλητισµό και αυτό κάποια στιγµή θα τελειώσει, πώς θα µεγάλωνα τα παιδιά όταν δεν µπορούσα να κάνω κάτι άλλο µέχρι εκείνη τη στιγµή; ∆εν θα έπρεπε να έχω εξασφαλισθεί; Αυτό δεν γίνεται µόνο στην Ελλάδα, γίνεται σε όλον τον κόσµο».
Τι εισπράττεις από τον κόσμο με τον οποίο έρχεσαι σε επαφή εδώ και πολλά χρόνια και ως πρόεδρος της ομοσπονδίας;
«∆υστυχώς, µου λένε “γιατί το παιδί µου να κάνει αθλητισµό όταν όλα τα προνόµια έχουν κοπεί;”. Βεβαίως να κάνει αθλητισµό γιατί θα τον βοηθήσει στην υγεία του, στον χαρακτήρα του. Αλλά όταν τα µαθήµατα, τα φροντιστήρια τον υποχρεώνουν να ασχολείται από το πρωί µέχρι το βράδυ, γιατί να τον αφήσω να κάνει αθλητισµό όταν δεν θα µπορεί να µπει σε µια σχολή που θέλει. Τα προνόµια έπρεπε να κοπούν, αλλά όχι οριζοντίως. Θεωρώ ότι ήταν το µεγαλύτερο κακό που έγινε στον ελληνικό αθλητισµό. Σε όλα τα αθλήµατα υπάρχει µια µείωση 50%-60% των παιδιών που εγγράφονται στα σωµατεία. Και ενώ είδαν το κακό που έγινε, ο νέος νόµος δεν προβλέπει καµία αλλαγή. Πρέπει να επανέλθει το προνόµιο για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Σίγουρα τα ολυµπιακά µετάλλια πρέπει να έχουν άλλη αντιµετώπιση. Στην Ελλάδα βέβαια φθάσαµε να µιλάµε για 8ο ολυµπιονίκη. Αυτό είναι ελληνική πατέντα. Ολυµπιονίκης είναι ένας, άντε να βάλουµε και τα µετάλλια. Σε όλα ήµασταν της υπερβολής. Τα προνόµια να είναι για αυτούς που τους αξίζουν. Ολυµπιονίκης δεν γίνεσαι τυχαία. Πάρε φάρµακα, πάρε αναβολικά, πάρε ό,τι θέλεις...».
Ενα από τα προνόμια ήταν η ένταξη στις Ενοπλες Δυνάμεις. Σήμερα καλείστε στα Οπλα, να συμμετέχετε ενεργά στην υπηρεσία...
«Πολύ καλό είναι αυτό. Γιατί, µας το ζήτησαν ποτέ και δεν το κάναµε; Είναι τιµή που είµαστε στις Ενοπλες ∆υνάµεις, αλλά δεν µας χαρίστηκε τίποτα. Απλώς κάποια στιγµή αυτό το πράγµα ξέφυγε αφού µπήκαν στις Ενοπλες ∆υνάµεις από αθλήµατα ή παγκόσµια πρωταθλήµατα ανύπαρκτα. ∆εν µπορώ όµως να δεχτώ και την τακτική να στρέφεις τον κόσµο ενάντια στους ολυµπιονίκες που έχουν µοχθήσει από τα παιδικά τους χρόνια για να φθάσουν εκεί. Τέρµα, µακριά τα χέρια από τους ολυµπιονίκες. Θυµώνω µε αυτό που γίνεται». 
Στο κλίμα της απαξίωσης που βιώνει ο αθλητισμός συνέβαλε και ο ίδιος, και αναφέρομαι στο θέμα του ντόπινγκ. Η άρση βαρών το έζησε πολύ έντονα με την υπόθεση της εθνικής ομάδας...
«Οταν έγινε αυτό το 2008, ανέλαβα εγώ µετά πρόεδρος. Από τότε είµαστε η µόνη οµοσπονδία που κάνει συνεχώς ελέγχους. Και ξέρεις ότι έχουν διαλυθεί όλα γύρω από το ντόπινγκ. Πάνω στο ντόπινγκ πάτησαν για να κόψουν τα κίνητρα. ∆εν βλέπω καµία διάθεση για να αντιµετωπισθεί. ∆εν το πολέµησαν ποτέ. Απλά τους έκατσε βούτυρο στο ψωµί τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Τώρα όσον αφορά εµάς, έχουµε κάνει τα λάθη µας. Γενικά ο ελληνικός αθλητισµός έχει κάνει λάθη. Του δόθηκαν πράγµατα γενναιόδωρα, αλλά χωρίς σωστό προγραµµατισµό για να έχουµε ένα µέλλον».
Σε ένα μέρος της κοινής γνώμης υπάρχει καχυποψία ακόμη και για τις δικές σας επιτυχίες. Τι απαντάς σε αυτούς;
«∆εν έχω να απαντήσω τίποτα και σε κανένα. Εχω απαντήσει µε τις επιτυχίες µου, µε τη διάρκεια και µε τους χιλιάδες ελέγχους στους οποίους έχω υποβληθεί. Εγώ από το 1992 µε το που έµπαινα στο Ολυµπιακό Χωριό – αυτό που γινόταν από το 2004 µε άλλες οµοσπονδίες – ελεγχόµουν από τη διεθνή οµοσπονδία άρσης βαρών. Αλλιώς δεν θα είχα το δικαίωµα να αγωνισθώ. Οποιο συνεργείο αντιντόπινγκ ερχόταν στην Ελλάδα, τον πρώτο αθλητή που έπαιρνε για έλεγχο ήµουν εγώ. Ποτέ δεν πήραµε κίτρινη κάρτα. Οπου δηλώναµε ήµασταν. ∆εν επιτρέπω σε κανέναν όχι να το λέει αλλά ούτε καν να το σκεφθεί ότι πίσω από τις επιτυχίες µου υπήρχε το ντόπινγκ».
«Στη χειρότερη εποχή. Είµαι ο... Παπανδρέου της άρσης βαρών. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων όµως, το διευκρινίζω, µόνο υπό την έννοια της δύσκολης εποχής...».
Γιατί αποφάσισες να το κάνεις;
«Οταν είδα το 2008 µε την υπόθεση της εθνικής οµάδας την κακία, τα νύχια που βγάλαν πολλοί για την άρση βαρών, θέλησα να αναλάβω την οµοσπονδία από αγάπη για το άθληµα, για ένα “γαµώτο” και για να το προστατεύσω από τη λάσπη. Σίγουρα έγινε µεγάλο κακό µε την υπόθεση των “11”. Εχει παραδεχθεί και ο Ιακώβου ότι έφταιγε, ότι συνεργάστηκε µε λάθος ανθρώπους. Αλλά τότε πήγαν να στρέψουν τον κόσµο ενάντια στις δικές µας επιτυχίες. ∆εν τους το επιτρέπω».
Ποιος είναι ο μεγάλος στόχος σου;
«Θέλω να µάθω στα παιδιά µας να δουλεύουν σκληρά. Να ξέρουν πώς πετυχαίνεις και πώς φθάνεις να γίνεις ολυµπιονίκης. Εχω δει στη ζωή µου πολλά ταλέντα που εξαφανίστηκαν».
Εχεις σκεφθεί να τα παρατήσεις;
«Πολλές φορές. Εχω πει δεν αξίζει να ασχολείσαι. Γιατί δεν µπορούν να καταλάβουν κάποιοι γραφειοκράτες αυτά που προσφέρει ο αθλητισµός. Ο αθλητισµός δεν είναι µόνο µετάλλια και δόξα. Είναι αξίες. Το πιο σηµαντικό που µου έµαθε ο αθλητισµός είναι να µην τα παρατάω. Εµείς είµαστε η οµοσπονδία που έχει δεχθεί τη µεγαλύτερη περικοπή της επιχορήγησής της από τη ΓΓΑ. Παλιότερα έπαιρνε 3 - 3,3 εκατ. ευρώ και τώρα µας έχουν φθάσει στο 1 εκατ. Και είµαστε η οµοσπονδία που έχει φέρει τα περισσότερα µετάλλια στην Ελλάδα. Εµείς έχουµε και πολλά παιδιά και ταλέντα. Εχουµε κάνει και σχεδιασµό και για το 2016 αλλά µε αυτές τις συνθήκες ούτε το 2026 δεν βλέπω ανάκαµψη».
Πότε η άρση βαρών μπορεί να ξαναφέρει στην Ελλάδα ολυμπιακό μετάλλιο;
«Πιστεύω ότι το 2016 θα έχουµε µετάλλιο µε ένα από τα παιδιά που είναι σήµερα 18-19 ετών. Και όταν θα έρθει, τότε όλοι τους θα θυµηθούν τα µετάλλια για να βγουν φωτογραφίες...».
Πηγή : tovima.gr
