Στη φωτογραφία ο νεαρός τότε παλαιστής Μπάμπης Χολίδης'Εχει πάρει χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984 και χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988. Είναι ένας από τους βετεράνους της πάλης με πληθώρα διακρίσεων σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν είναι άλλος από τον κορυφαίο Έλληνα παλαιστή Μπάμπη Χολίδη.
Ο Γιάννης Βασιλειάδης, ανιψιός του Μπάμπη Χολίδη πήρε την πρωτοβουλία να μας μιλήσει για στιγμές και γεγονότα από τη ζωή του θείου του.
Ο Χαράλαμπος Χολίδης γεννήθηκε στο Καζακστάν την 1η Οκτωβρίου 1956. Εννέα χρόνια αργότερα η οικογένειά του μετοίκησε στην Ελλάδα. Το 1968 ο 12χρονος τότε Μπάμπης Χολίδης άρχισε να πρωτοασχολείται με την πάλη στον ''Άτλαντα Καλλιθέας''. Δάσκαλος και δεύτερος πατέρας του εκεί ο Kοτίδης Παράσχος.
Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί καθώς το 1971 αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία των 48 κιλών της ελληνορωμαϊκής, ενώ ένα χρόνο αργότερα κλήθηκε στην εθνική ομάδα. Το 1976 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Λένινγκραντ και έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Είναι επίσης κάτοχος του MUNDO CUP, μιας διοργάνωσης με τους κορυφαίους παλαιστές της εποχής.
Πάμε όμως να δούμε τι μας αποκαλύπτει ο ανιψιός για τον θείο του σχετικά με τους αγώνες του Μπάμπη Χολίδη στις Ολυμπιάδες του 1980, το '84 και του '88.
''Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980, παραμονές των αγώνων αναγκάστηκε να χάσει 11 κιλά προκειμένου να συμμετάσχει στην κατηγορία των 52 κιλών με αποτέλεσμα να εξαντληθεί'' αποκαλύπτει ο ανιψιός του Βασίλης και συνεχίζει: ''Έκτοτε άρχισε να αγωνίζεται στα 57 κιλά, κατηγορία στην οποία διέπρεψε. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, επιτυχία την οποία επανέλαβε και το 1988 στη Σεούλ, παρά το γεγονός ότι είχε υποβληθεί σε δύο εγχειρήσεις και αγωνίζονταν με τέσσερις λάμες στην επιγονατίδα του.''
Στο παλμαρέ του ο Χολίδης έχει ακόμη να επιδείξει το χάλκινο μετάλλιο στα παγκόσμια πρωταθλήματα του 1978 και του 1986 και το ασημένιο μετάλλιο στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα του 1976, του 1983 και του 1986. Επίσης αναδείχθηκε πρώτος στο παγκόσμιο κύπελλο του 1985, δεύτερος το 1983 και τρίτος το 1982, ενώ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους μεσογειακούς αγώνες του 1975 και του 1979.
Η προπονητική καριέρα του άρχισε το 1990, οπότε και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της εθνικής ομάδας των Παίδων. Το 1986 οδήγησε μαζί με τον Γιώργο Ποζίδη την εθνική ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Αργότερα, υπήρξε συνεργάτης του Ρώσου Γκενάντι Σαπούνοφ στην Εθνική ομάδα ανδρών της ελληνορωμαϊκής. Από το 1998 έως το 2000 διετέλεσε επικεφαλής προπονητής στην εθνική ανδρών με συνεργάτες τον Δημήτρη Θανόπουλο και τον Αριστείδη Γρηγοράκη.
Ως αγαθούς, καθάριους σε ψυχή και νου, έτσι έχουμε στο μυαλό μας αυτούς τους δυνατούς γίγαντες σαν τον Μπάμπη Χολίδη που ξεπηδούν από τις σελίδες της ιστορίας μιας παλαιότερης Ελλάδας. Και όπως ο ανιψιός του μας αποκαλύπτει, είναι ακριβώς αυτή η πάστα του Έλληνα, που σε κάνει υπερήφανο που υπάρχει μέσα σε αυτά τα σύνορα ανάμεσά μας.
''Είναι από τους πιο σωστούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει'' λέει ο Γιάννης. ''Είναι δηλαδή άνθρωπος με αξίες και ιδανικά. Οικογενειάρχης με δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, τρελός για αυτά''.
Ζει στο Μενίδι, είναι συνταξιούχος αστυνομικός μετά από 33 χρόνια ενεργής δράσης. Οι παππούδες του είχαν καταγωγή από τον Πόντο και ο θείος μου έχει έντονη ποντιακή δράση τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και στην Αθήνα. Είναι τρελός Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο σε σημείο που να μην χάνει αγώνα, αγαπά την φύση και μαζί με τον γιο του τον Δημήτρη και εμένα πάμε στην Πάρνηθα για τρέξιμο, όπου μας δείχνει και αρκετές παλαιστικές κινήσεις''.
''Το γονίδιο της πάλης δεν φεύγει από πάνω του'' μου λέει ο Γιάννης και το βρίσκω απόλυτα λογικό και φυσιολογικό για έναν άνθρωπο που μεγάλωσε, αναθρέφτηκε και μεγαλούργησε στις παλαίστρες. Όσο και να απέχει αναγκαστικά από αγώνες, δεν θα έχανε ποτέ την ευκαιρία για μερικές λαβές.
'' Είχαμε πάει πριν ένα χρόνο στην Χαλκιδική για διακοπές. Αρχίσαμε να παλεύουμε, εγώ , ο Μπάμπης, ο γιος του και ο πατέρας μου. Παραμένει ακόμα τόσο δυνατός που σε κάποια στιγμή με μια παλαιστική κίνηση, ένα σούπλεξ που το έβγαλε αυθόρμητα, έσπασε κατά λάθος δύο πλευρά του πατέρα μου! Και όλα αυτά μέσα στη θάλασσα!''
Ακόμα και στον θρύλο της παγκόσμιας πάλης, τον Αλεξάντερ Καρέλιν, είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση το πως από ένα τόσο μικρό κορμί έβγαινε τόση δύναμη.
''Με τον Αλεξάντερ Καρέλιν ήταν πολύ καλοί φίλοι. Ο Καρέλιν πάντα θαύμαζε τον θείο μου για την δύναμη που έβγαζε στους αγώνες του.''
Προπονητής της εθνικής ομάδας πάλης για αρκετά χρόνια ο Μπάμπης Χολίδης, με πολλούς από τους αθλητές που προπονούσε να γίνονται παγκόσμιοι πρωταθλητές, παρακολουθεί πλέον σήμερα την πάλη σιωπηλά χωρίς ο ίδιος να βρίσκεται στην ομοσπονδία.
Μια πορεία με εμπόδια και αναρίθμητες δυσκολίες όλα αυτά τα χρόνια για τον Χολίδη και με μια ελληνική πολιτεία που ελάχιστη βοήθεια προσέφερε τότε σ'αυτούς τους ανθρώπους.
Ο Γιάννης προσθέτει:
'' Ένα πράγμα που θα ήθελα να τονίσω είναι το παράπονό του προς την πολιτεία και τις άσχημες συνθήκες που επικρατούσαν στις προπονήσεις της Εθνικής. Επίσης κάτι που του στοίχισε δύο Ολυμπιακά μετάλλια του ίδιου καθώς και πολλών άλλων ακόμα παλαιστών της εποχής, ήταν η απειρία των προπονητών του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, οι οποίοι τους έβαζαν να χάνουν κιλά. Όχι ένα και δύο, αλλά μέχρι και 8 κιλά λίγες μέρες πριν τους αγώνες με αποτέλεσμα όπως ξέρουν πολλοί, να μην μπορεί να αποδώσει ο αθλητής. Ο Χολίδης συμμετείχε σε 4 Ολυμπιάδες και πήρε δύο μετάλλια για αυτόν ακριβώς τον λόγο'' μου είπε ο Γιάννης.
Για το τέλος αφήνω μια ιστορία που μου εκμυστηρεύτηκε ο ανιψιός για τον θείο που πιστεύω θα συγκινήσει και εσάς, όπως συγκίνησε και μένα.
''Όταν έγινε το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα πάλης στην Θεσσαλονίκη, μέσα στο στάδιο έβλεπαν τους αγώνες από τις εξέδρες και οι γονείς του, o Δημήτρης και η Ελένη. Ο θείος μου προκρίθηκε στον τελικό, αλλά ήταν πολύ άσχημα με σκισήματα παντού μετά από πέντε αγώνες. Έτσι είπε στην μάνα του και τον πατέρα του να φύγουν γιατί δεν του άρεσε να τον βλέπουν να χάνει.
Έπαιζε με έναν Βούλγαρο στον τελικό, ο οποίος δύο χρόνια πριν ήταν το νούμερο ένα. Ο αγώνας αυτός έληξε ισόπαλος με 2-2 και πήγανε στην παράταση, όπου έγινε πιάσιμο για το ποιός θα αφήσει πρώτος τη λαβή. Εκεί μου είπε πως τα έδωσε όλα. Έβαλε τόσο πολύ δύναμη που μόλις ο Βούλγαρος άφησε την λαβή, ο Μπάμπης έπεσε κάτω αδυνατώντας να κουνήσει ακόμα και το βλέφαρό του.
Οι γονείς του Δημήτρης και Μαρία έχοντας πίστη στον γιο τους δεν έφυγαν για Αθήνα και στα κρυφά έκατσαν να τον δουν από τις εξέδρες. Με το τέλος του αγώνα ήταν οι πρώτοι που έτρεξαν να τον συγχαρούν. Αυτό που ένιωσε τότε, δεν περιγράφεται!''.
Θέλω να κλείσω αυτό το άρθρο με μια σκέψη που έκανα αυθόρμητα γράφοντάς το:
Η ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα δεν γεννιέται μόνο από τους νέους και τη δράση τους, αλλά και από το μυαλό, τη σκέψη, τον χαρακτήρα και το ήθος ανθρώπων σαν τον Μπάμπη Χολίδη. Eυχαριστούμε που υπάρχουν για να μας εμπνέουν με φάρο το μεγαλείο της απλότητάς τους.
Εις το επαναγράφειν,
ONLΥ_FIGHTERS
Ο αγώνας του Μπάμπη Χολίδη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988.
Υ.Σ.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιάννη Βασιλειάδη που μου έδωσε τη χαρά και την αφορμή να γράψω ένα τέτοιο άρθρο και ένα συγνώμη για την ταλαιπωρία.