Το χάλκινο μετάλλιο του Πέτρου Γαλακτόπουλου στις 27 Οκτωβρίου 1968 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό, ζύγιζε τότε σαν χρυσό. Μόνο που σε εκείνες τις εποχές και για εκείνους τους αθλητές όλα τότε ήταν διαφορετικά, ήταν άλλο και το... «ντόπινγκ», όπως θυμάται σήμερα ο βετεράνος Ελληνας παλαιστής και επίτιμος προεδρος της ομοσπονδίας πάλης.
Ποιος Ελληνας πήγαινε τότε στο Μεξικό, εν έτει 1968 και με το πολιτικό καθεστώς της Ελλάδας; Και γιατί να χάσει ο νεαρός τότε αθλητής την ευκαιρία να βγει μια βόλτα να δει την πόλη, επειδή ο αρχηγός της αποστολής Ορέστης Γερασιμίδης είχε δώσει εντολή να είναι όλοι στο Ολυμπιακό Χωριό ως τις 11 το βράδυ;
«Με τους πολίστες ήμασταν πάντα κοντά εμείς οι παλαιστές. Και όταν έπεσε η ιδέα να πάμε να δούμε την πόλη, πήγαμε αλλά αργήσαμε το βράδυ να γυρίσουμε. Οι συνοδοί των πολιστών δεν κατάλαβαν κάτι αλλά εμάς μας περίμενε ο προπονητής. Ένα πράγμα όμως τον ένοιαζε. Αν... «κάναμε» κάτι με τις κυρίες της πόλης. Του είπαμε όχι και την γλυτώσαμε. Γιατί αν κάναμε οτιδήποτε θα φεύγαμε για Ελλάδα αμέσως. Αυτή ήταν η εντολή. Το ντόπινγκ το δικό μας τότε ήταν το μουρουνέλαιο και η αποχή από το σεξ. Εξι μήνες δεν... πλησιάζαμε την διπλανή μας» λέει στο Onsports ο χάλκινος Ολυμπιονίκης του Μεξικό.
Στη κατηγορία 70κ. της ελληνορωμαϊκής πάλης μετείχαν 26 αθλητές και ανάμεσα τους ο Πέτρος Γαλακτόπουλος ήταν ο πλέον άσημος -κι ας είχε 4η ευρωπαϊκή θέση εναν χρόνο νωρίτερα. Συνολικά πέτυχε πέντε νίκες, μία ισοπαλία, μία ήττα και έτσι ήρθε το χάλκινο μετάλλιο. Νίκησε κατά σειρά τους Τοβάρ Γκονζάλες (Μεξικό), Κλάους Πολ (Α. Γερμανία), Βοργκάς Γκαλαντίνιο (Πορτογαλία), Σου Χου (Ν. Κορέα) και έδωσε κρίσιμο παιχνίδι με τον Σοβιετικό Γκενάντι Σαπούνοβ. Το άγχος και το κινητρο ήταν ο δρόμος για το μετάλλιο. Πήρε τη νίκη με 11-7 στα σημεία και έκανε την έκπληξη. Εφερε και την αναγκαία ισοπαλία στον επόμενο αγώνα με τον Γιουγκοσλάβο Στέφαν Χόρβατ και εξασφάλισε το μετάλλιο. Μισή ώρα μετά απέναντι στον Ιάπωνα Μούνζι Μουνεμούρα δεν είχε άλλες δυνάμεις και έχασε με 2-1 σημεία.
Τότε και τώρα πολλά τα κοινά στοιχεία. Κυρίως σε επίπεδο κοινωνικοπολιτικών ανατραχών. «Ηταν έτσι ακριβώς και τότε, αλλά τότε ήταν το '68 και πάλι κάτι υπήρχε. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Εχουν ισοπεδώσει τα πάντα. Τότε έβλεπε όλη η Ευρώπη το παιδί που αυτοκτόνησε γιατί καταστράφηκε η οικογένειά του και τώρα κοιτούν... πανελίστες στην τηλεόραση. Το 1968 όταν ανέβηκα στο βάθρο έβλεπα την σημαία και ίδρωνα από την χαρά μου. Τώρα σκέφτομαι αυτά τα παιδιά στις παλαίστρες... Εμείς κάτι καταφέραμε να κάνουμε, είχαμε το μετάλλιο του Χολίδη, του Θανόπουλου. Εχουμε και τώρα φοβερές επιδόσεις, αλλά τότε ήταν αλλιώς. Τώρα κάποιες ομοσπονδίες κρατάνε... ναρκοπέδια να μην περάσουν μέσα τα απαγορευμένα. Κυνηγάνε όμως να μπουν από παντού. Η φιλοσοφία του αθλητισμού είναι «θέλω αυτό, αλλά επειδή είναι άπιαστο, ας δοκιμάσω αλλιώς», σχολιάζει ο πάντα χειμαρρώδης στον λόγο του, Πέτρος Γαλακτόπουλος.
Εκείνο το μετάλλιο είχε μια ιδιαιτερότητα σύμφωνα με τον 66χρονο ολυμπονίκη. «Εβαλα στην τηλεόραση τον ελληνικό αθλητισμό, ως τότε δεν υπήρχε τίποτα. Το πρώτο μετάλλιο ήταν του Ρουμπάνη το '56, ο οποίος ήρθε από την Αμερική και δεύτερο ήρθε από το παλάτι με τον τέως (Κωνσταντίνος). Το τρίτο ήταν το δικό μου, από τους δρόμους, την λαϊκή βάση. Το '68 δεν το περίμενε κανείς και πηγαίναμε πάντα ως συνοδεία του στίβου. Ηταν η πάλη, όμως, το άθλημα που είχε μπει μπροστά σε όλο τον αθλητισμό έως και το 1984».
Κι όλα αυτά απλά: «Πήγα στο Μεξικό... δοκιμαστικά, πήρα το μετάλλιο και έφυγα».
Πηγή : onsports.gr