Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
Θα πρέπει να ήταν πριν από 15 χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ενας 16άρης Ελληνας θα «έδερνε» έναν ξένο! Οι δικές µου γνώσεις για τις πολεµικές τέχνες σταµατούσαν στον Μοχάµεντ Αλι και τον Μπρους Λι. Τα παπάκια λοιπόν µε τις κοµµένες εξατµίσεις, που έκαναν προκαταβολικά τον γύρο του θριάµβου στο γήπεδο της ΑΕΚ, µε γέµισαν απορίες. Ενας κόσµος παράλληλος µε ήρωες, θέαµα, πάθος. Οι πιτσιρικάδες είχαν αλαλιάσει. Ξεκολλούσαν τις αφίσες του «16άρη» από τις κολόνες και τις κολλούσαν στα δωµάτιά τους. Τα χρόνια πέρασαν και πριν από λίγες µέρες ο Μιχάλης Ζαµπίδης µου έδωσε το χέρι του. Ενα και εξήντα εφτά ύψος, 70 κιλά µόνο µύες.
Στην αρχή του µήνα ο έλληνας πρωταθλητής του κικ µπόξινγκ αντιµετώπισε τον τούρκο πρωταθλητή Αλί Γκουινιάρ. Η αναµέτρησή τους θα καθόριζε αν ο Ζαµπίδης θα συνέχιζε να είναι ο «βασιλιάς του ρινγκ» ή «αν θα έφευγε από τη χώρα». Αυτόν τον δραµατικό τόνο χρησιµοποίησε ένας φίλος µου και λάτρης του κικ µπόξινγκ. Η αναγγελία της σύγκρουσης µπορεί να µην απασχόλησε τις πολιτικές εφηµερίδες, όµως 11.000 άνθρωποι – κυρίως παιδιά – πλήρωσαν για να βρεθούν εκείνο το βράδυ στο ΣΕΦ. Φωτορυθµικά, καπνοί, δυνατές µουσικές, ό,τι συµβαίνει δηλαδή στα ρινγκ όλου του κόσµου. Ο Αλί, παιδί τούρκων µεταναστών της Ολλανδίας, έκανε τη διαδροµή µέχρι το ρινγκ υπό τους ήχους ενός τσιφτετελιού. Μετά «παρέλασαν» οι ζώνες του έλληνα πρωταθλητή – στα χέρια κορασίδων – και όταν ξεκίνησε το ζεϊµπέκικο της Ευδοκίας οι προβολείς άναψαν και µπήκε και ο Ζαµπίδης. Η µουσική του Λοΐζου συνοδεύει εδώ και µια δεκαετία τις εµφανίσεις του. Ενας µεγάλος σταυρός στο στήθος σηµατοδοτούσε έστω και πλαγίως άλλο ένα διακύβευµα της σύγκρουσης. Τα γάντια του πάντως ήταν κόκκινα και του Τούρκου µπλε. Πέντε γύροι των τριών λεπτών, µπουνιές, κλωτσιές, γονατιές. Τελικά ο «σιδερένιος Μάικ» επικράτησε στα σηµεία.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Μιχάλης Ζαμπίδης : Φτωχόπαιδο, έχω µάθει. ∆εν µου έλειψε όµως και τίποτα. Κάποτε, που είχα στόχο ένα ποδήλατο, για 8 µήνες δεν έτρωγα τίποτα στα διαλείµµατα και έτσι πήρα και το ποδήλατο που ήθελα.
Σταύρος Θεοδωράκης : Στο σχολείο;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Στα µαθήµατα δεν τα πήγαινα καλά, αλλά ήµουν η ψυχή της παρέας.
Σταύρος Θεοδωράκης : Το αγαπηµένο σου άθληµα τότε;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Στα 5 µου έκανα ενόργανη, µετά έκανα 2½ χρόνια καράτε και κάπου στα 11 έµπλεξα µε το κικ µπόξινγκ. Βέβαια τότε έλεγα ότι κάνω κικ µπόξινγκ και γελούσαν. Αλλά εγώ έτρεχα µέσα στα αµπέλια στην Παλλήνη, κοίταζα τα αστέρια και σκεφτόµουν ότι µια µέρα θα νικάω τον παγκόσµιο πρωταθλητή µε νοκ άουτ.
Σταύρος Θεοδωράκης : Από πού έρχεται αυτό το άθληµα;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Ουσιαστικά είναι η εξευγενισµένη µορφή του αρχαίου παγκρατίου. Οι παγκρατιστές θεωρούνταν κάτι σαν θεοί. ∆εν αγωνίζεσαι κάτω στο έδαφος. Ολα τα άλλα επιτρέπονται όµως.
Σταύρος Θεοδωράκης : Απαγορευµένες περιοχές;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Τα γεννητικά όργανα και το πίσω µέρος του σώµατος.
Σταύρος Θεοδωράκης : Ο αγαπηµένος σου πυγµάχος;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Ο Τάισον. Επιθετικός παίκτης. Συνήθως και οι δικοί µου οι αντίπαλοι µου είναι πιο ψηλοί.
Σταύρος Θεοδωράκης : Γιατί δεν έγινες πυγµάχος λοιπόν;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Ουσιαστικά πυγµάχος είµαι. Ηµουν τρία χρόνια στην εθνική οµάδα του µποξ. Είχα 40 αγώνες µε 38 νίκες.
Σταύρος Θεοδωράκης : Στο κικ µπόξινγκ πόσες νίκες έχεις;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Εκατόν εξήντα τρεις αγώνες, 145 νίκες, 85 νοκ άουτ και προχωράµε.
Σταύρος Θεοδωράκης : Η πρώτη σου µεγάλη νίκη;
Mιχάλης Ζαμπίδης : Στα 11½στην Παλλήνη, σε ένα γυµναστήριο, στο πανελλήνιο πρωτάθληµα κικ µπόξινγκ. Κέρδισα δύο αγώνες και τα συναισθήµατα που ένιωσα ήταν ασύλληπτα.
Σταύρος Θεοδωράκης : Μπορείς να συγκρίνεις εκείνη τη νίκη µε την τελευταία σου;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Η τελευταία νίκη ήταν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, απέναντι στον Τούρκο διεκδικητή. ∆εν απέδωσα στο εκατό τοις εκατό µου, όµως κέρδισα τον αγώνα. Υπερασπίστηκα τον παγκόσµιο τίτλο µου και προχωράµε.
Σταύρος Θεοδωράκης : Πες µου µερικά µυστικά της νίκης.
Μιχάλης Ζαμπίδης : Η πιο µεγάλη µάχη είναι µε το µυαλό σου. Ουσιαστικά κερδίζεις ή χάνεις στα αποδυτήρια. Στο ρινγκ παίζεις µε την ενέργειά σου. Οπότε, όσο περνάνε τα χρόνια και µαθαίνω εµένα τόσο πιο επικίνδυνος γίνοµαι για τους αντιπάλους µου. Μπορεί κάποιος να είναι πιο ταχύς από σένα ή πιο δυνατός και να τον νικήσεις. Να χτυπηθείς και να ξέρεις να το διαχειριστείς.
Σταύρος Θεοδωράκης : Να µη δείξεις ότι είσαι χτυπηµένος;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Να το κρύψεις και από τον αντίπαλο και από τους κριτές. Μπορεί να χτυπηθείς άσχηµα, να ζαλιστείς… Εκεί είµαι σαν ένας υπολογιστής. Παίρνω τον πόνο και τον βάζω στην άκρη. Ξέρω ότι υπάρχει, αλλά δεν µου χαλάει την εικόνα. Το παν στο άθληµά µας είναι η «ταχυδύναµη». Αλλο να σε χτυπήσει κάτι µε 50 χιλιόµετρα και άλλο µε 250. Ο Μοχάµεντ Αλι είχε πει «να κινείσαι σαν πεταλούδα και να κεντρίζεις σαν µέλισσα». Ετσι ακριβώς είναι. Δηλαδή την ώρα που δέχεσαι χτυπήµατα πρέπει να γίνεσαι βράχος. Την ώρα που δίνεις χτυπήµατα πρέπει να είσαι νερό.
Σταύρος Θεοδωράκης : Θέατρο µπορεί να παίξουν δυο αθλητές;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Πώς; Μην ξεχνάµε ότι παίζουµε χωρίς προστατευτικά στα πόδια, στο κεφάλι, όπου δεν µπορείς να παίζεις θέατρο, χτυπάς.
Σταύρος Θεοδωράκης : Εχεις λυπηθεί ποτέ αντίπαλο;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Μόνο µια φορά, σε µια ρεβάνς µε έναν Τούρκο αθλητή, εξαιρετικός άνθρωπος… Εχω αγωνιστεί µε τα 6 - 7 κορυφαία όπλα των Τούρκων, τον συγκεκριµένο όµως τον εκτιµούσα ιδιαίτερα. Επειδή ήταν πολύ σκληρός και δεν έπεφτε µε τίποτα, θυµάµαι στον τρίτο γύρο είχε παραµορφωθεί το πρόσωπό του. Του έδωσα δύο χτυπήµατα εκατό τοις εκατό στο πρόσωπο και γύρισα και κοίταξα τον διαιτητή και λέω: “Σταµάτα το επιτέλους, δηλαδή τι άλλο θέλεις;».
Σταύρος Θεοδωράκης : Και όλα αυτά που λέγονται ότι είσαι «τουρκοφάγος»;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Δεν έχω µίσος για τους Τούρκους. Στη Μελβούρνη όµως είχε γεµίσει ένα στάδιο µε 6.000 Ελληνες και 6.000 Τούρκους, µε 300 δολάρια το εισιτήριο. Και έρχονται οι Ελληνες και µου λένε «κέρδισε για να µπορούµε να βγούµε αύριο από τα σπίτια µας». Τότε, ναι, θέλω να φανώ αντάξιος των προσδοκιών του κόσµου. Αλλά ξέρω ότι δεν φταίω ούτε εγώ ούτε ο αντίπαλός µου γι’ αυτά που έγιναν παλιά. Δεν µπορούµε να πληρώνουµε τα λάθη των παππούδων µας. Προχωράµε, εξελισσόµαστε.
Σταύρος Θεοδωράκης : Η διαιτησία µπορεί να καθορίσει έναν αγώνα;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Δύσκολο. Από εκεί και πέρα οι εύνοιες της έδρας ή οτιδήποτε άλλο παντού υπάρχουν.
Σταύρος Θεοδωράκης : Στοιχήµατα παίζουν;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Ναι νοµίζω… Στην Ιαπωνία και την Αυστραλία, αλλά είναι κανονικά όπως στη Φόρµουλα, όπως στο ποδόσφαιρο.
Σταύρος Θεοδωράκης : Στο άθληµά σας κυκλοφορούν ντόπες και τα σχετικά;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Οχι. Δεν είναι από τα αθλήµατα που είναι καταδικασµένα να χρειάζεσαι ενίσχυση έτσι όπως έχουν γίνει τα ρεκόρ… Οπως είναι ας πούµε οι αγώνες ταχύτητας.
Δεν θέλω να πω για συγκεκριµένα αθλήµατα, όµως αν τρέχεις µε άλογα πρέπει να γίνεις άλογο.
Σταύρος Θεοδωράκης : Και όλα αυτά που ακούγονται για βοηθήµατα που κάνουν µπράτσα κ.λπ., κ.λπ.;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Εµένα µε έχει ευνοήσει το DNA µου, το ελληνικό DNA µου, γιατί πιστεύω σ’ αυτό. Επειδή δεν είµαι ψηλός και έχω καλή µυϊκότητα, δεν χρειάστηκε να µπλέξω µε οτιδήποτε άλλο. Εάν κάνω κάτι, µπορεί να πάρω και 5 κιλά, να χάσω την κατηγορία µου, την ταχύτητά µου και να µπορεί να µε δείρει και ένα παιδάκι 50 κιλών. Εχει αυξηθεί πολύ η βία στην πόλη.
Ολοι περιµένουν ένα κορνάρισµα για να βγουν να εκτονώσουν τα νεύρα τους. Από την Ιαπωνία µέχρι οτιδήποτε γίνεται αυτή τη στιγµή βγαίνει µια αρνητική ενέργεια που µας επηρεάζει όλους. Ενας συσσωρευµένος θυµός. Σαν µια χύτρα που είναι έτοιµη να σκάσει.
Σταύρος Θεοδωράκης : Εχει αυξηθεί ο κόσµος που έρχεται στο γυµναστήριο για αυτοάµυνα;
Mιχάλης Ζαμπίδης : Ναι, οι γυναίκες και τα παιδάκια περισσότερο. Οι άντρες συνεχίζουν να έρχονται πιο πολύ για να εκτονωθούν. Η γνώση µιας πολεµικής τέχνης µπορεί να σε κάνει πιο επιθετικό, αλλά µπορεί να σε κάνει και πιο σίγουρο, άρα πιο ήρεµο.
Συνήθως µέσα από τη σιγουριά επέρχεται ηρεµία. Παύεις να είσαι µικρό σκυλάκι που γαβγίζεις όλη την ώρα.
Σταύρος Θεοδωράκης : Από τα παιδάκια που έρχονται πώς ξεχωρίζεις αυτό που µπορεί να έχει µέλλον;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Δεν χρειάζεται να δω τα ποντίκια τους. Λίγο τους γονείς θέλω να δω, πώς στροφάρουν και πώς αντιλαµβάνονται αυτά που τους λες. Εκεί είναι όλο το θέµα. Τα άλλα χτίζονται. Ναι, και εγώ έµαθα Μαθηµατικά και δεν µπορώ να κάνω µια διαίρεση και ο Αϊνστάιν έµαθε Μαθηµατικά και έγινε ο Αϊνστάιν. Και τα παιδάκια τρία κροσέ και άπερκατ θα µάθουν, όπως τρία χτυπήµατα έµαθε και ο Τάισον.
Σταύρος Θεοδωράκης : Πώς είναι η προηγούµενη ηµέρα από έναν αγώνα;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Η πιο ήρεµη ηµέρα. Κοιτάω να κοιµηθώ όσο περισσότερο µπορώ.
Σταύρος Θεοδωράκης : Σεξ;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Τρεις µέρες πριν σταµατάω να κάνω σεξ, γιατί η µέγιστη αποκατάσταση τεστοστερόνης είναι στο τριήµερο.
Σταύρος Θεοδωράκης : Θαυµάζεις κάποιο ιστορικό πρόσωπο;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Κάποια εποχή ήθελα να µάθω όσο το δυνατόν περισσότερα για τον Μέγα Αλέξανδρο. Εβγαινε µπροστά και έλεγε «το πρώτο σπαθί που θα ακουµπήσει τους αντιπάλους µας θα είναι το δικό µου». Και προσπαθούσα να καταλάβω ποια εύνοια, ποια στρατηγική τον έκανε νικητή.
Σταύρος Θεοδωράκης : Αλκοόλ πίνεις;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Οχι, δεν πίνω, δεν καπνίζω.
Σταύρος Θεοδωράκης : Και βέβαια δεν µαλώνεις. Μαλώνεις;
Μιχάλης Ζαμπίδης : Εχω δύο προσωπικότητες ουσιαστικά. Η µία είναι αυτή µέσα στο ρινγκ, όπου επενδύω στα άγρια ένστικτά µου, και η άλλη εκτός ρινγκ, όπου βγάζω ό,τι καλύτερο έχω αφού έχουν εκτονωθεί και όλα τα υπόλοιπα. Στον Τζο Λούις είχαν κολλήσει κάποιοι τύποι, δεν τους έδειρε και κάποιοι σχολίασαν «ότι είναι κότα», οπότε και αυτός είπε: «Γιατί να τους χτυπήσω, εάν προσβάλει κανείς τον Καρούζο, θα τους τραγουδήσει άρια;».
Σταύρος Θεοδωράκης : Εξαιρετικό. Κι εγώ µια φορά είχα πει σε έναν δηµοσιογράφο, ο οποίος ήταν πολύ προκλητικός και µου δηµιουργούσε προβλήµατα, «εσύ κάνεις κατάχρηση εξουσίας πάνω µου, εγώ να κάνω κατάχρηση εξουσίας πάνω σου;». Αλλαξε δυο - τρία χρώµατα και έπειτα από λίγο σταµάτησε να µιλάει εναντίον µου. Μέχρι πότε θα παλεύεις;
Mιχάλης Ζαμπίδης : Τα πάντα ρει. Εγώ είµαι τριάντα µισό, τριάντα ενός. Εχουµε δει 30άρηδες να σέρνονται και έχουµε δει και έναν Φόρµαν στα πενήντα του να παίρνει τον παγκόσµιο τίτλο. Δεν έχω κάνει και συµβόλαιο µε τον Μεγάλο.
Πηγή : H συνέντευξη αναδημοσιεύεται από τον διαδικτυακό τόπο της εφημερίδας ''ΤΑ ΝΕΑ'' (www.tanea.gr) όπου αναρτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2011.